ҲАЛҚУМ [а. - томоқ, бўғиз] 1. анат. Оғиз бўшлиғини қизилўнгач билан туташтирадиган ҳазм йўлининг бошланғич, олдинги қисми; ютқун. Мастонбиби ҳўплаган чойни ҳалқумидан ўтказолмади. С. Аҳмад, Қадрдон далалар. Гоҳ Эргаш, гоҳ Одил ҳа/щумигача сувга ётиб, қўл сиғадиган ҳар бир тешикни тинтишади. Ҳ. Аҳмар, Ким ҳақ? Ғазабидан ҳалқумига келиб тиқилган тупугини зўрға-зўрға ютди-да, яна қадамига қамчи босди. Ҳ. Шаме, Душман.

2 кўчма Отадиган қуролнинг ичи, оғзи; оғиз. Қайси бир она фарзанди кўксини замбаракнинг оловли ҳалқумига тутиб беради? С. Аҳмад, Ойдин кечалар.

Жони ҳалқумига келмоқ қ. жон 1.